Fotografie moet je raken. Beelden zeggen zoveel meer dan woorden. Licht en het gebruik van licht maken dat we zijn wie we zijn en leven zoals we het leven ervaren. Soms maakt het kijken door de ogen van iemand anders het wereldbeeld ook totaal anders.

Er zijn voorbeelden te over waar de waarheid geen recht wordt aangedaan door de fotograaf, of juist wel... Soms zijn foto's veel mooier en duidelijker en herinneren we ons ineens hoe het indertijd ook maar weer was...

Sinds 1988 fotografeer ik, liefst veel. Van mijn reizen, mijn omgeving dingen die ik meemaak. Het gaat me om het 'vastleggen'. Vastleggen van hoe het is en dus hoe het was. Liefst zo echt mogelijk, want dat maakt de herinnering het beste.

Met name fotografeer ik omdat het zo vreselijk leuk is. Spelen met het licht en dus met je camera is geweldig. In 2001 kocht ik als één van de eerste in mijn omgeving een digitale spiegelreflex. Toen ingegeven omdat mijn camera was gestolen na een inbraak. Ik fotografeerde met een Minolta met electrisch zoomobjectief: een objectief die ik met mazzel had gekocht op een vliegveld in Zwitserland, en verder nooit meer ergens heb gevonden.

Daarna over op Canon. Dat is wel een haat liefde verhouding: Ben dol op Canon, maar moet mezelf wel erg dwingen om goed op de technische details van het fotograferen te letten.

Met fotovriendelijke groet,

Rob van Ewijck